Dag 6

Mijn laatste buitenrit. Barberine wilde me graag iets heel moois laten zien en inderdaad wauw! Ik reed vandaag op Zelda en zij nam Tomka mee.  Eerst een lang stuk stappen en ineens kwamen we bij een prachtige olijfboomgaard uit waar de bomen zelfs tot 2.000 jaar oud waren. Heel mooi! Daarna gingen we terug en een berg op. Een heel stuk omhoog, Zelda was met de kleinste aansporing hop in galop en boven. Wat een uitzicht boven zeg, prachtig! Ik heb wat foto’s gemaakt, maar zelfs dan kun je de schoonheid van het plaatje dat je voor je ogen hebt niet vastleggen. Even gestopt en alles op me in laten werken. Wat een mooi stuk Portugal is dit. Dit was mijn laatste buitenrit in het prachtige Vila de Frades.

Tussen de middag een klein broodje bij onze vaste eetgelegenheid en weer terug naar de ranch. Tijd om Vasco te halen. Eerst samen gekeken naar de digitale resultaten van de trainingen ervoor. Daar onze conclusies uit gehaald en de strategie bepaald voor de komende les. Vandaag zijn we doorgegaan waar we gebleven waren, alle puzzelstukjes weer bij elkaar gepakt. Vandaag meer focus op de galop. Mijn ellebogen blijven lastig, maar ik kan mezelf er steeds beter op corrigeren. Vandaag had ik zowaar op links en rechts een goede aansprong in galop, ik doe nog steeds een paar dingen niet goed, maar ik weet wat en kan mezelf erop corrigeren. Als ik maar in gedachten hou dat dat die eerste pas denkbeeldig op de plaats is, zodat ik niet alle energie eruit kiep aan de voorkant en dus zelf ook voorover kukel. Mijn armen en bovenlichaam veranderen niet van positie, alleen mijn benen geven de hulp aan en mijn ellebogen vragen de galopsprong zonder energieverlies. Jaja ;) Ik merk dat ik een stuk stabieler begin te zitten. Ik verraste mezelf een beetje toen het aanspringen rechts meteen de eerste keer goed ging vandaag. Nog een keer proberen, weer goed. Nog een keer proberen, drie keer scheepsrecht. Vandaag ook mijn drijven aangepakt. Ik ben snelle paarden gewent die ik vaak moet terugrijden, maar Vasco is juist een paard dat je in het begin heel erg moet motiveren om door te lopen. Dat ben ik niet gewent, frustreert me ook enorm, maar een hele goede leerschool. Ik drijf te lang, ik laat mijn been net die seconde langer liggen dan nodig en het moet krachtiger, duidelijker. Terwijl ik dit doe zie ik Mike al voor me als ik dit bij hem doe, misschien maar heel voorzichtig introduceren haha! Wat bij Vasco uiteindelijk wel betekende dat ik een stoomtrein op volle kracht onder me had. Vandaag heeft Barberine foto’s gemaakt tijdens het rijden, ben benieuwd. Ik hoop dat het net zo goed eruit ziet op foto als het voor mij voelde. Fingers crossed!

Vanavond gingen we met z’n drieën eten, gezellig! En ook fijn om af en toe even Nederlands te praten als ik het woord in het Engels niet wist. Weer naar het restaurant waar we zaterdag ook zaten. 

Morgen mijn laatste les en mijn laatste dag in Vidigueira, wat zijn de dagen om gevlogen! Omdat mijn vlucht woensdag ochtend vroeg gaat, slaap ik de laatste avond alvast in Lissabon.